2019-02-05 Rekolekcje wielkopostne   Jeśli chcesz nauczyć się nowego spojrzenia na krzyż jako znak Miłości Boga do ciebie-Zapraszamy -8-10 III -Łabunie , Parkowa 33

Autor: Elzbieta Dąbrowska,   Odsłon: 9182,   Komentarzy: 0       Zobacz więcej

2019-01-18 echo po sylwestrze ewangelizcyjnym   Mam na imię Karolina i chciałabym opowiedzieć o tym, jak przeżyłam Sylwestra Ewangelizacyjnego u sióstr. Już na samym początku bardzo cieszyłam się z samej możliwości przyjazdu i spotkania z przyjaciółmi. Konferencje były bardzo ciekawe a na adoracji mogliśmy zanurzyć się w Bożej Miłości. Główny punkt naszych rekolekcji rozpoczął się ok. 10 w poniedziałek. Pojechaliśmy do Zamościa na Stary Rynek, aby życzyć ludziom szczęśliwego nowego roku, dać im fragment z Pisma Świętego, chwilę porozmawiać lub chociaż uśmiechnąć się. Reakcje ludzi były różne; jedni mówili ‘nawzajem’ brali karteczkę i odchodzili, inni wręcz uciekali, a jeszcze inni zatrzymywali się aby chwilę z nami porozmawiać. Najbardziej w pamięci zapadła mi rozmowa z pewnym starszym panem, który zaczął z nami rozmawiać, opowiedział nam o swojej rodzinie. O tym że jego synowie mieszkają w różnych zakątkach Polski i dało się wyczuć że jest samotny i po prostu chciał z nami chwilę porozmawiać. A na koniec przytulił nas i życzył ‘aby na naszych policzkach nigdy nie było łez a jeśli już to tylko radości’. Bardzo mocno dotknęło mnie to, jak bardzo ludzie są samotni, że ta chwila rozmowy mogła być najmilszą rzeczą jaka spotkała ich tego dnia. Wiele starszych osób opowiadało o rodzinie, dzieciach np. za granicą ale nikt nie mówił o tych którzy są blisko, czy mieszkają z nimi. A już na samym końcu była zabawa sylwestrowa; tańce, śmiechy, radość, pasterka noworoczna i ewangelizacja pozwoliły zacząć ten nowy rok z Bogiem. Jestem bardzo wdzięczna Bogu za to ile dobra się wtedy działo, ale także też siostrom, że podjęły się trudu organizacji. Zachęcam wszystkich do pojechania na rekolekcje do sióstr na rekolekcje, chociażby z ciekawości. Do zobaczenia w Łabuniach  !

Autor: Elzbieta Dąbrowska,   Odsłon: 10009,   Komentarzy: 0       Zobacz więcej

2019-01-18 świadectwo   Cześć Pisze to świadectwo anonimowo choć wiem, że moi znajomi z rekolekcji gimnazjalnych i siostry, które to czytają dobrze mnie znają. Byłam w Łabuniach niejednokrotnie. Choć na pozór jestem dość odważna *to tylko pozory* to dalej tkwi we mnie lęk do tego co powiedzą inni. Przez rekolekcje moje życie duchowe zmieniło się o 180 stopni. Dosłownie. Kiedyś myślałam, że Boga nie ma i w sumie to nie ma sensownych dowodów na Jego istnienie. Czasem pojawiłam się w Kościele, ale to tylko wtedy gdy mama na mnie nasiskała. Zawsze miałam jakąś wymówkę, a zresztą pewnie dobrze to znacie. Byłam głupia, bardzo głupia... zabłądziłam? Nie wiem, możliwe. Nie chcę szukać usprawiedliwienia. Teraz chyba zaliczam się do osób, które nie przyjeżdżają na rekolekcje tylko po to by spotkać się ze znajomymi, ale żeby spotkać się z Najwyższym. Bóg przez też półtora roku, w którym zaczęłam patrzeć na Niego inaczej pokazał mi jak bardzo mnie kocha. Rozmawiałam z Nim niejednokrotnie. ON przychodził i przychodzi dalej. Rekolekcje pomogły mi uświadomić sobie że Bóg istnieje, że jest, i że będzie. To tak piękne, że mogę wielbić Go śpiewem, rozmawiać z Nim jak z przyjacielem, powierzać sekrety i ZAWSZE na Niego liczyć, bo BÓG JEST ZAWSZE i będzie zawsze... Uważam, że to niezwykłe ile Bóg ma cierpliwości, ile przebaczenia i miłosierdzia jest w stanie ofiarować każdemu z nas. Czekał na mnie grubo ponad 12 lat, a potem uświadomił mi jak wiele dla Niego znaczę i jak wiele On znaczy dla mnie. Nawracam się i grzesze, a On dalej jest przy mnie, jest najbliżej. Jego moc zwycięża cały grzech. Bo któżby inny mógł jak On wybaczać co dzień...

Autor: Elzbieta Dąbrowska,   Odsłon: 9983,   Komentarzy: 0       Zobacz więcej

2019-01-18 Zimowe propozycje   Ten czas przygotował i zaplanował dla mnie Pan ♡ Mały wróbelek dopiero się obudził, wyjrzał z gniazdka i ze strachem spojrzał w dół. Piętnaście metrów do ziemi. Był przerażony. Za chwilę wrócili jego rodzice z jedzeniem. Kiedy wszyscy się posilili mały wróbelek zapytał: Tato, czemu nie możemy przenieść gniazda gdzieś niżej, na ziemię? - To jest niebezpieczne. Odpowiedział tata wróbelek. - Ale tutaj jest strasznie wysoko- upierał się mały. -Boję się. - Nie masz się czego bać- odparła mama, -kiedyś sam wylecisz z gniazda i zobaczysz jakie to piękne szybować wysoko. - A gdybyśmy tak mieli troszkę niżej gniazdo? W połowie drzewa? Tutaj mocniej wieje wiatr i gałęzie się kołyszą. Boję się- powiedział znowu wróbelek - Jest to bardzo niebezpieczne- odpowiedział tata- widzisz na ziemi jest dużo drapieżnych zwierząt, które mogłyby nas zjeść z kolei trochę niżej dzieci mogą dosięgnąć i biegają tam wiewiórki. Tutaj jest dobrze. - Ale ja i tak się boję wysokości i wiatru- mówił wróbelek- chciałbym się ich pozbyć. Kilka dni później zlękniony ptaszek miał pierwszą lekcję latania. Rodzice pokazywali mu i mówili co powinien zrobić, kiedy wyskoczy z gniazda, ale on się bardzo bał. W końcu zdecydował się skoczyć. Zaczął spadać i panikować. Kiedy był już prawie nad ziemią wiatr powiał i pomógł wróbelkowi otworzyć skrzydła. Ptaszek spróbował, zaczął nimi machać i bardzo powoli wbijać się w górę. Wrócił do gniazda do zadowolonych rodziców. Wszyscy byli szczęśliwi. - Widzisz wróbelku- powiedział tata- prosiłeś mnie, żebym zabrał od ciebie lęki i problemy. Gdybym wtedy to zrobił nigdy nie nauczył byś się latać. Przeraziłam się, kiedy dowiedziałam się, że będę jedyną uczestniczką styczniowej pustelni, jednak pojechałam ze spokojem. Wiedziałam, że właśnie tak ma być. Jechałam z myślą: Boże rób co chcesz. I zrobił... Rekolekcje bardzo mi się podobały, chociaż Jezus zaprosił mnie do trudnego spotkania z samą sobą... i z Nim. Drugiego dnia, kiedy napisałam to opowiadanie, odkryłam, że jestem trochę jak taki mały ptak, który boi się wielu rzeczy, którego przeraża otoczenie, w którym się znajduje. Chce odrzucić od siebie problemy i lęki, bo dostrzega w nich zagrożenie i widzi tylko to, co jest w tym momencie. Jezus po raz kolejny przekonuje mnie, abym zaufała Mu we wszystkim. Pomógł mi przeanalizować moje dotychczasowe życie. Odkryć to w jaki sposób i kiedy najbardziej do mnie mówi. Zastanawiałam się też nad tym, co mnie blokuje w relacji do Niego, a Bóg... powiedział mi to, co potrzebowałam usłyszeć, że zawsze jest przy mnie, choćby nie wiem co  Często nie zdaję sobie sprawy z tego, że On jest bliżej niż ja sama siebie... Te dni pustelni uświadomiły mi jak bardzo On puka do mojego serca, jak bardzo chce mieć mnie dla siebie, a jak bardzo ja jeszcze boję się rzucić w Jego ramiona; w tą Jego bezgraniczną miłość... Jestem wdzięczna Bogu i siostrom za ten czas.                                                                                                               Chwała Panu ! Anna

Autor: Elzbieta Dąbrowska,   Odsłon: 10076,   Komentarzy: 0       Zobacz więcej

2019-01-09 Sylwester Ewangelizacyjny w Łabuniach   W okresie poświątecznym, gdy jest wolne od szkoły i większość młodych nudzi się w domu ;)         Łabunie ożywiły się grupą młodych, odważnych ludzi, którzy zdecydowali się spędzić ten czas sylwestrowy z siostrami i to jeszcze zrobić coś w kierunku ewangelizacji.

Autor: Elzbieta Dąbrowska,   Odsłon: 12246,   Komentarzy: 0       Zobacz więcej